~अमर न्यौपाने~
अमर न्यौपानेले सार्है मिठो र सजिलो भाषामा लेखेका छन् यो किताब | हाम्रो रूढ़िगत संस्कृति र पारंपरिक सोचका कारण महिलाले भोग्नु परेका पिंडा, विशेषगरी बाल्बिध्वाका संघर्ष र जीवनका बारेमा सार्है मार्मिक र प्रेरणादायी ढङ्गमा लेखेका छन् | मैले यस पुस्तकका पात्र तारा, पवित्रा र यमुनाका कथाबाट बिशेष गरेर जीवन र समयको महत्व बारे बुझे |जीवन छोटो लामो जे भने पनि, समय रोक्न सकिन्न, हेर्दा हेर्दै मान्छे बच्चा देखी जवान र बुढो हुन्छ | ताराले जब पवित्राको जीवनको बारे मा थाहा पाउछिन्, उनले पछि पवित्रलाई घृणा नगरी श्रद्धाले हेर्छिन् ... किनभने वास्तवमा जीवनको सहि अन्नद तेस्को भोग गरेर मात्रै हुने रहेछ, जीवनलाई बुझ्ने तरिका पनि तेही नै रहेछ | हरेक कुराको लागि जीवनमा एउटा समय आउछ, तेस बेला त्यसको सहि उपयोग गर्नु नै हाम्रो धर्म रहेछ |
ताराले पवित्राको जीवनलाई यसरी विश्लेषण गर्छिन् .... "आफै रित्तिएर, खुईलिएर उमेर र समय ताप र राफले उडाएर लैजाने जीवनको रङ्गहरुलाई उनले कति कुशलतापूर्वक उपयोग गर्न जानेकी | करारी त्यसो गर्न सकेकी? उनले के भोगिनन् ? ....... वास्तवमा भोगेर नै जिन्दगीका दागहरु मेटिने रहेछन् क्यारे |"
अन्तयमा :
..धर्तिमा नँया मान्छेहरु आउदै पुराना मान्छेहरु जाने क्रम चलिरहेछ | हेर्दा हेर्दै हेर्ने आँखालाई नै पुरानो बनाएर एउटा बालक किशोर हुन्छ, किशोर जवान हुन्छ, जवान प्रौढ हुन्छ प्रौढ बुढो हुन्छ | तर,बुढो प्रौढ हुँदैन, प्रौढ जवान हुँदैन ...
- Pallavi Dhakal
ल सुनम न त !
अमर न्यौपानेले सार्है मिठो र सजिलो भाषामा लेखेका छन् यो किताब | हाम्रो रूढ़िगत संस्कृति र पारंपरिक सोचका कारण महिलाले भोग्नु परेका पिंडा, विशेषगरी बाल्बिध्वाका संघर्ष र जीवनका बारेमा सार्है मार्मिक र प्रेरणादायी ढङ्गमा लेखेका छन् | मैले यस पुस्तकका पात्र तारा, पवित्रा र यमुनाका कथाबाट बिशेष गरेर जीवन र समयको महत्व बारे बुझे |जीवन छोटो लामो जे भने पनि, समय रोक्न सकिन्न, हेर्दा हेर्दै मान्छे बच्चा देखी जवान र बुढो हुन्छ | ताराले जब पवित्राको जीवनको बारे मा थाहा पाउछिन्, उनले पछि पवित्रलाई घृणा नगरी श्रद्धाले हेर्छिन् ... किनभने वास्तवमा जीवनको सहि अन्नद तेस्को भोग गरेर मात्रै हुने रहेछ, जीवनलाई बुझ्ने तरिका पनि तेही नै रहेछ | हरेक कुराको लागि जीवनमा एउटा समय आउछ, तेस बेला त्यसको सहि उपयोग गर्नु नै हाम्रो धर्म रहेछ |
ताराले पवित्राको जीवनलाई यसरी विश्लेषण गर्छिन् .... "आफै रित्तिएर, खुईलिएर उमेर र समय ताप र राफले उडाएर लैजाने जीवनको रङ्गहरुलाई उनले कति कुशलतापूर्वक उपयोग गर्न जानेकी | करारी त्यसो गर्न सकेकी? उनले के भोगिनन् ? ....... वास्तवमा भोगेर नै जिन्दगीका दागहरु मेटिने रहेछन् क्यारे |"
अन्तयमा :
..धर्तिमा नँया मान्छेहरु आउदै पुराना मान्छेहरु जाने क्रम चलिरहेछ | हेर्दा हेर्दै हेर्ने आँखालाई नै पुरानो बनाएर एउटा बालक किशोर हुन्छ, किशोर जवान हुन्छ, जवान प्रौढ हुन्छ प्रौढ बुढो हुन्छ | तर,बुढो प्रौढ हुँदैन, प्रौढ जवान हुँदैन ...
- Pallavi Dhakal
ल सुनम न त !
भाग - 1
भाग - 2
भाग - 3
भाग - 5
भाग - 6
भाग - 7
भाग - 8
भाग - 9
भाग - 10
भाग - 11
भाग - 12
भाग - 13
भाग - 14
भाग - 15
भाग - 16
भाग - 17
भाग - 18
भाग - 19 (Last)
भूमिका र उपन्यसकारसँगको कुराकानी(Abstract & Interview)
